Το ξέρετε αυτό που λένε "Πότε ο Γιάννης δεν μπορεί, πότε ο κώλος του πονεί"; Ε τότε θα έπρεπε να με λένε Γιάννη κι όχι Νικολέττα. Γιατί ε; Μα επειδή δεν μπορώ να κάτσω σε ησυχία. Από τη μια το σπίτι, που μέχρι να τελειώσει περάσανε 2 μήνες κι από την άλλη το χεράκι μου. Καθάριζα προχθές το σπιτάκι μας μιας και τελειώσαμε σχεδόν, για να μείνουμε μέσα. Παίρνω μια γυάλα να καθαρίσω, σπάει η γυάλα και κόβει το χέρι μου. Άσχημα όμως πολύ. Όλα φάνηκαν καλέ από μέσα. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για να μη σας στενοχωρήσω. Το αποτέλεσμα είναι το εξής: Κομμένος τένοντας στο χεράκι, αντιβίωση, ένας αντιτετανικός ορός, 1 μήνας ακινητοποίησης με νάρθηκα στο χέρι και αρκετός πόνος. Και δυστυχώς είναι στο δεξί χέρι. Αλλά θα περάσει που θα πάει...
Ζηλεύω λοιπόν, πολύ πολύ... Γιατί ήθελα να φτιάξω κι εγώ κάτι όμορφο για την ανταλλαγή δώρων, αλλά δυστυχώς... πάει. Δεν πειράζει, υπάρχουν πολύ χειρότερα από τα δικά μας.
Αυτά λοιπόν (τα όχι και τόσο μαγικά) από μένα!
Πολλά φιλάκια στα μουτράκια σας!
Ζηλεύω λοιπόν, πολύ πολύ... Γιατί ήθελα να φτιάξω κι εγώ κάτι όμορφο για την ανταλλαγή δώρων, αλλά δυστυχώς... πάει. Δεν πειράζει, υπάρχουν πολύ χειρότερα από τα δικά μας.
Αυτά λοιπόν (τα όχι και τόσο μαγικά) από μένα!
Πολλά φιλάκια στα μουτράκια σας!